Budowa dworku

Za zasługi został on odznaczony orderem Legii Honorowej i orderem Virtuti Militari. Po powrocie z Francji Józef Dzierzbicki ożenił się w roku 1820 z Bogumila Gojska. Ślub odbył się w Kłóbce (obecnie odrestaurowany zespól dworsko-parkowy i skansen). Należy się domyślać ze to wtedy właśnie rozpoczęto budowę dworu i zabudowań folwarcznych. W miejscowym kościele parafialnym w Lubaniu zachowała się tablica pamiątkowa ufundowana przez druga zonę dla „Józefa Dzierzbickiego, zmarłego 10 czerwca 1856 roku, dziedzica dóbr Janowickich”.

Dalsze losy

Józef Dzierzbicki zmarł w swoim dworze w roku 1856. Prawdopodobnie jeszcze do początków XX wieku majątek w Janowicach pozostawał w rękach rodziny Dzierzbickich. Syn Józefa Bogumił Konstanty ożenił się z dziedziczka majątku w pobliskim Bądkowie. Kolejna wybitna postacią z tej rodziny był wnuk Józefa Stanisław Dzierzbicki, urodzony w pobliskim, należącym także do Dzierzbickich, Jaranowie koło Bądkowa (dawny budynek dworu już nie istnieje) w roku 1854. Stanisław ukończył z wyróżnieniem studia inżynierskie w Gandawie (obecna Belgia). Był ekonomistą i działaczem społecznym, jednym z najświatlejszych i najbardziej uspołecznionych ziemian polskich tego okresu. W swojej karierze był sędzią gminnym w Nieszawie, członkiem Komitetu Towarzystwa kredytowego Ziemskiego w Warszawie, współzałożycielem Polskiej Macierzy Szkolnej i Towarzystw Ubezpieczeń Rolnych. Pisał artykuły poświęcone sprawom gospodarczym i rolnym. Podczas pierwszej wojny światowej wszedł do polityki. Został mianowany na stanowisko dyrektora Departamentu Skarbu w Tymczasowej Radzie Stanu. W związku z licznymi obowiązkami i podróżami mieszkał głównie w Warszawie. Możemy się tego wszystkiego dowiedzieć z książki, którą napisał: ‘Pamiętniki z czasów wojny 1915-1918’. W roku 1917 złożył cześć swojego majątku w darze na rzecz tworzącego się wojska polskiego. W roku 1918 został ministrem rolnictwa w rządzie Królestwa Polskiego i brał udział w tworzeniu państwowości polskiej tuz przed odzyskaniem niepodległości. Zmarł w 1919 roku zostawiając dwójkę dzieci Wacława i Annę. Prawdopodobnie jeszcze przed pierwszą wojną dwór w Janowicach wraz z gospodarstwem i częścią ziemi wydzielono z dóbr Janowickich i sprzedano rodzinie Herse. Byli to właściciele słynnego domu mody „Bogusław Herse” który mieścił się na rogu ulic Marszałkowskiej i Kredytowej w Warszawie. W kolejnych wykazach z okresu międzywojennego jako właściciel figuruje Joanna Herse. W tym okresie dwór był prawdopodobnie modernizowany – zmieniono układ pomieszczeń i wystrój wnętrz oraz odnowiono wedle ówczesnej mody. Z tego okresu zachowały się do czasów nam współczesnych, choć w mocno zniszczonym stanie, niektóre elementy wystroju jak ozdobne piece z koronami, mozaikowe parkiety dębowe, stolarka okienna, drzwi, dekoracja elewacji a w parku elementy architektury krajobrazu jak ławka czy kamienne wazony. W parku posadzono wiele drzew – najciekawszym i najbardziej okazałym jest buk czerwony widoczny dziś z daleka ponad dachem dworku.
W okresie drugiej wojny światowej tereny te należały do rzeszy niemieckiej wiec dwór i majątek pozostawał pod zarządem niemieckim a okoliczni mieszkańcy byli przymusowo w nim zatrudniani.